Հայաստանում մարտի ութից` կանանց միջազգային օրվանիցմինչ ապրիլի յոթը` մայրության և գեղեցկության տոնը , ոչ պաշտոնապես համարվում է կանանց միամսյակ: Որտեղի՞ց ժառանգեցինք մարտի 8-ը: 1857-ի մարտի 8-ին Նյու-Յորքիտեքստիլային ֆաբրիկայի բանվորուհիները երթկազմակերպեցին քաղաքի փողոցներով` բողոքելով ցածրաշխատավարձի ու աշխատանքային ոչ բարենպաստպայմանների համար:1910-ին Կոպենհագենում տեղի ունեցավ Կանանց միջազգայինհամաժողովը, որի ժամանակ հեղափոխականներ Կլարա Ցետկինն ու Ռոզա Լյուքսեմբուրգնառաջարկեցին նշել մարտի 8-ը որպես կանանց պրոլետարական դասակարգի ծննդյան օր:Ռոզա Լյուքսեմբուրգի ու Կլարա Ցետկինի կյանքը իրենց հեղափոխական պայքարի նմանբուռն է եղել. ամուսնական, սիրային հարցերում նույն անկայունությունն է եղել, ինչպես որ հեղափոխական գործերում: Կանանց իրավունքների համար պայքարի օրը Եվրոպայումառաջին անգամ նշվել է 1911-ի մարտի 19-ին: Ապա երեք տարի անց որոշում է կայացվելայն նշել մարտի 8-ին:Սոցիալ-դեմոկրատները Ռուսաստանում մարտի 8-ը կարմիրովնշեցին օրացույցում` հեղափոխությունից անմիջապես հետո:1977-ին Միացյալ ազգերիկազմակերպությունը մարտի 8-ը հայտարարեց Կանանց միջազգային օր` հանելով“պայքար” եւ “իրավունք” բառերը տոնակատարության բովանդակության սկզբնականձեւակերպումից: Հայաստանում բոլորն անհասկանալի հրճվանքով են սպասում կանանց միջազգային տոնին: Մի՞թե երկու արկածախնդիր կանանց` սոցիալական երանգով մեզ մատուցված այս եսիմինչը իսկապես տոն պիտի համարենք: Եվրոպան ժողովրդավարության սկզբնաղբյուր համարվող մեր բնօրրանից վերցնում է ամեն բան, հետո նշխար-նշխար բաժանում բոլորին , այդ թվում մեզ, իսկ մենք անհագորեն վերցնում ենք` մոռանալով, որ դա հենց մերն էր: Ու մինչ եվրոպաներում կանայք ձեռք էին բերում իրավունքներ, մեր կանայք շարունակում էին աստվածացվել: Ու հայոց ամեն ավանդապահ ընտանիքում է կինն Աստվածուհի և վերագնահատման համար կարիք չունի դրսի օժանդակության: Ուրեմն կեցցե' կանանց հավերժամյակը, կեցցեն այն հայուհիները, որոնցափերի մեջ պիտի փնտրենք ազգիս ապագան:
Комментариев нет:
Отправить комментарий